Odrzucenie przez Kościół starożytnego animizmu szło w parze z nadaniem rangi rozumowi. Bóg stworzył świat, ale pozostał oddzielony od niego, i to poczucie separacji zachęcało ludzi do poznawania świata ‘ w bardziej obiektywny, a później w bardziej naukowy sposób. Minął Platoński żyjący wszechświat, a w jego miejsce pojawił się boski zegar — sam Kepler opisał zmianę w tych właśnie kategoriach.W siedemnastym wieku metaforę zegarową stosowano nie tylko do makrokosmosu świata, ale również do mikrokosmosu zwierząt i ciał ludzkich. Był to triumf mechanicyzmu w najbardziej radykalnej postaci. Prawdziwi mechanicyści, tacy. jak Kartezjusz, Huy- gens i Leibniz, wszystko w przyrodzie (z wyjątkiem umysłów) wyjaśniali w kategoriach oddziaływań materii. Kartezjusz był pewny, że takie wyjaśnienie jednakowo stosuje się do wzrostu roślin i zwierząt.