TECHNOLOGIA DYNAMICZNA

Technologia dynamiczna jest zatem tak stara — albo i starsza — jak technologia mechaniczna, ale mu­siało upłynąć o wiele więcej czasu, by osiągnęła doj­rzałość. Chociaż dokładne zegary wahadłowe budo­wano już w siedemnastym wieku, to dopiero w końcu osiemnastego stulecia nieożywione źródła energii sta­ły się technologią definiującą. Jej szczytowym osiąg­nięciem była maszyna parowa. Jako mechanizm zega­rowy zdolny do wytwarzania siły, łączyła dwie ce­chy, które od dawna oddzielnie przysługiwały zegaro­wi i kołu wodnemu. Chociaż ciepło wytwarzane przez spalanie węgla było takim samym zasobem natural­nym jak płynąca w rzece woda lub wiatr wiejący przez równinę, to maszyna parowa przez swe skompli­kowanie wydawała się mniej naturalna niż młyn wod­ny lub wiatrak, była wyrazem ludzkiej pomysłowości, a nie jedynie zaprzęganiem natury do pracy.